Muzeum im. W. Gombrowicza
Dni Kolbergowskie
Zderzenie pokoleń
Salceson Wizytowy
Sławni ludzie
Aleksander Serwacy Niedbalski
ur. 13 maja 1895 r., zm. 14 marca 1941 r.
nauczyciel, działacz niepodległościowy i społeczno – gospodarczy
Urodził się 13 maja 1895 r., w rodzinie chłopskiej we wsi Drążgów, gmina Ułęż, powiat Garwolin. Po ukończeniu w 1910 r., miejscowej szkoły początkowej złożył egzamin i został przyjety na Warszawskie kursy Pedagogiczne Polskiej Macierzy Szkolnej, a następnie studiował w Warszawie na Wydziale Humanistycznym Towarzystwa Kursów Naukowych. Równolegle ze studiami podjął tajną działalność niepodległościową, oświatową i publicystyczną. Już w szkole początkowej uczestniczył w starjku szkolnym w 1905 roku. W Warszawie był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich, a następnie Polskiej Organizacji Wojskowej, związał się również z konspiracyjnym ruchem nauczycielskim i chłopskim. W wieku 17 lat ogłosił swój pierwszy artykuł w gazecie ,,Lud Polski”. Współpracował z tajnymi pisami ,,Polska”, ,,Dla Polski”, i innymi. Na polecenie Towarzystw Ochrony Chełmszczyzny organizował na Podlasiu nielegalne szkoły polskie i oddziały ochotniczej straży pożarnej. 13 kwietnia 1915 r. został aresztowany i skazany na zesłanie do Tobolska na Syberii. Podczas ewakuacji więźniów na wschód, zbiegł z transportu 20 lipca 1915 r.
Od 1916 r., podejmuje prace nauczycielską w Siedlcach. Uczy początkowo w szkole powszechnej, później w gimnazjum. Kontynuuje też działalność niepodległościową, skupiając się przede wszystkim w pracy w POW. we wrześniu 1918 zostaje ponownie aresztowany i uzyskuje wolność równocześnie z odzyskaniem przez Polskę niepodległości. Nie rezygnuje z pracy nauczycielskiej, ale więcej czasy poświęca sprawom społecznym i politycznym. Organizuje w Siedlcach Oddział Towarzystwa Nauczycielskiego Szkół Średnich i Wyższych oraz Okręgowy Związek Straży Pożarnej. Jego zasługą było również utworzenie na Podlasiu Polskiego Stronnictwa Ludowego ,,Wyzwolenie” i uruchomienie pisma Stronnictwa ,,Ludowiec”. W 1919 r. Niedbalski rezygnuje z pracy nauczycielskiej. Wtedy już był zastępcą członka Zarządu Głównego PSL ,,Wyzwolenie” oraz kandydował na posła do Sejmu. Od maja 1920 r. otrzymał mandat poselski okręgu siedleckiego. Posłem był przez dwie kadencje. W tym czasie przeszedł do Polskiego Stronnictwa Ludowego ,,Piast”. Przewrót majowy 1926 roku i zmiana układu sił politycznych w Polsce, spowodowały, że PSL ,,Piast” przeszedł do opozycji a Niedbalski w wyborach przeprowadzonych w 1928 r., utracił mandat poselski.
Od 1928 r., powraca do pracy w szkolnictwie. Zostaje nauczycielem w Szkole Rolniczej w Starej Wsi koło Siedlec i ponownie nawiązuje kontakty z zawodowym ruchem nauczycielskim. Zostaje sekretarzem Zarządu Głównego Zrzeszania Nauczycielstwa Szkół Gospodarstwa Wiejskiego w Polsce, a od 1932 r., obejmuje redakcję organu Zrzeszenia ,,Szkolnictwo o Oświata Rolnicza”.
13 lutego 1933 r. Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenie Publicznego mianowało Niedbalskiego dyrektorem Powiatowej Szkoły Rolniczej w Wacynie k/Radomia. Szkołą kierował ponad 6 lat, ale ten krótki czas wystarczył by Wacyn stal się jednym z najbardziej znanych ośrodków oświaty rolniczej w Polsce. W pracy wychowawczej kładł nacisk na samowychowanie. Zabiegał o stałą łączność z absolwentami, organizując liczne spotkania i kursy odkształcające. Szkoła stała się ośrodkiem licznych kursów specjalistycznych, konferencji i wycieczek instruktorów i rolników praktyków z całego kraju. Aleksander Niedbalski szybko stał się obecny we wszystkich dzidzinach życia wsi. Był prezesem Rady Nadzorczej Powiatowej Spółdzielni Rolniczo-Handlowej, wiceprezesem Okręgowego Towarzystwa Organizacji i Kółek Rolniczych, radcą Kieleckiej Izby Rolniczej, przewodniczącym do Spraw Kultury Wsi przy ministerstwie rolnictwa i reform rolnych. Od 1933 r., przystąpił do wydawania serii 10 broszur w ramach tzw. <
Wybuch wojny i zajęcie Radomia pociągnęło za sobą zamknięcie szkoły. Od października 1939 r. otrzymał od władz okupacyjnych zwolnienie z zajmowanego stanowiska. Wtedy to podjął pracę w Spółdzielni Rolniczo-Handlowej w Radomiu.
24 stycznia 1941 r., został aresztowany przez radomskie gestapo i został przewieziony do Skarżyska-Kamiennej. 24 lutego ze Skarżyska został przewieziony do Oświęcimia. Zginął 14 marca 1941 r.