Sławni ludzie

Urodził się 8 stycznia 1905 r. w Leżajsku w rodzinie urzędniczej. Mając dwa lata został osierocony przez ojca, który pełnił funkcję sekretarza Sądu w Bielsku Białym. Gimnazjum ukończył w Leżajsku. Po złożeniu egzaminów został przyjęty bna Wydział Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po roku przeniósł się na Wydział Lekarski UJ. W 1933 r., uzyskał dyplom lekarza i rozpoczął pracę w Klinice Chirurgii w Krakowie. W tym samym roku przeprowadził się do Kalisza, gdzie pracował w Szpitalu Starozakonnym. W 1934 r. przeprowadził się do Głowaczowa. Tu przyjął stanowisko lekarza domowego Ubezpieczalni Społecznej. Krzewił kulturę zdrowotną, prowadził szkolenia z zakresu higieny sanitarnej, osobistej, kobiet w ciąży i w okresie połogu, uczył udzielania pierwszej pomocy.

W 1941 r. wybucha epidemia duru brzusznego. Powroźnik pracując ofiarnie i przebywając w ciągłym kontakcie z chorymi, został zarażony durem. W ciężkim stanie przewieziono go do Szpitala Chorób Zakaźnych w Warszawie. Po powrocie do zdrowia, ponownie wraca na wieś. W tym czasie po zajęciu terenu przez Niemców następuje wysiedlenie ludności Głowaczowa. Włodzimierz Powroźnik opuszcza Głowaczów i osiedla się razem z ludnością na terenach osiedleńczych, gdzie współdziała w założeniu osiedla Jasieniec. Tu stale niósł pomoc ludziom w każdej potrzebie. W 1944 r., w wyniku działań wojennych obejmujących północno-wschodnią część ziemi radomskiej, traci dobytek.

W 1945 r., osiedlił się w Jedlińsku k/Radomia, gdzie zostaje lekarzem społecznej służby zdrowia, przyjmując chorych u siebie w domu. Dopiero w 1951 r., z jego inicjatywy i przy wsparciu władz powiatowych został uruchomiony w Jedlińsku Ośrodek Zdrowia, którym kierował.

Włodzimierz Powroźnik był wybitnym działaczem społecznym. Dzięki jego zabiegom w Jedlińsku zbudowano studnię głębinową z przeznaczeniem na założenie wodociągu wiejskiego. W 1962 r., stał się propagatorem budowy sieci gazociągu, która zostaje oddana do użytku w 1972 r. W 1964 r. społeczeństwu Jedlińska przekazano nowy Ośrodek Zdrowia, który powstał przy jego pomocy i zaangażowaniu. Był on również współinicjatorem budowy poradni „D” i „D1” oraz mieszkań dla personelu medycznego.

Lekarz zmarł 23 marca 1967 r. zwłoki jego spoczęły na cmentarzu rzymsko-katolickim w Jedlińsku.