Kościoły

Początkowo był to drewniany kościół wzniesiony w XIV wieku. Dzięki staraniom proboszcza i dziedzica, Stanisława Młodeckiego w 1511 roku, zaczęto wznosić nowy, budowany w późnogotyckim stylu, kościół. Z tego okresu pochodzi prezbiterium z kaplicą, dobudowane do połowy rozebranego kościoła drewnianego. W 1703 starosta sandomierski Karol Dunin Wąsowicz dokonał dalszej rozbudowy kościoła. W latach 1909-1912 kościół został odrestaurowany . Prezbiterium i kaplice św. Stanisława w stylu późnogotyckim a nawa w stylu barokowym. W ołtarzu głównym znajduje się obraz Matki Boskiej Szkaplerznej. Kaplica św. Stanisława jest otwarta do prezbiterium arkadą okrągło łukową i nakryta sklepieniem gwiaździstym o ciosowych, profilowanych żebrach z kamiennym zwornikiem z herbem Półkozic ks. Stanisława Młodeckiego. W tejże kaplicy znajduje się jedno z najcenniejszych dzieł renesansowych w regionie radomskim – poliptyk wieniawski ilustrujący legendę śmierci bp. Stanisława Szczepanowskiego. Na bocznych skrzydłach o czterech kwaterach przestawiono sceny: „Świadczenia przed królem”, „Legendy o zwłokach i orłach”, „Kupna wsi” oraz „Wskrzeszenia Piotrowina”. Tzw. predellę wypełnia „pogrzeb biskupa Stanisława”.

Źródła:
Robert Fidos, Agnieszka Zarychta-Wójcicka; Przysucha i okolice, wyd. Towarzystwo Kulturalne im. Oskara Kolberga w Przysusze, Przysucha 2008.